นิทานจรรโลงใจ : รถของเล่นของโจ

เด็กๆมี  รถ ของเล่นไหมจ๊ะ ถ้าวันหนึ่งมันเกิดหายไปล่ะ เด็กๆจะทำอย่างไร ลองมาดูซิว่าเด็กชายโจในนิทานเรื่องนี้จะทำอย่างไร

              กาลครั้งหนึ่ง มีเด็กชายตัวเล็กๆคนหนึ่งชื่อโจ โจอายุ 4 ขวบแล้ว โจมีของเล่นมากมาย แต่ของเล่นที่โจโปรดปรานเป็นพิเศษก็คือ รถกระบะ ลากสีเหลืองสดใสทำจากไม้ ที่พ่อเป็นคนทำให้เขาเอง
โจ มักจะเอาหินหลายๆ ก้อน หรือกองฟางมาใส่ในรถลากของเขา แล้วเล่นสมมุติเป็นคนขับรถบรรทุก บางทีก็เอาของเล่นเยอะแยะ มาบรรทุกใส่ในรถลาก แล้วก็ลากรถไปไหนมาไหนด้วย แต่ที่สนุกที่สุดก็คือ โจจะลงไปนั่งในรถลากนั้นแล้วให้พี่เจมส์ลากรถไป ชนโน่นบ้างนี่บ้าง แต่โจก็สนุกสนานมาก

     เช้าวันหนึ่ง โจออกมานอกบ้านเพื่อเล่นรถลากของเขาเช่นเคย โจเดินไปที่โรงรถของพ่อ แต่...ไม่เห็นมีรถลากของโจเลย! รถลากของโจหายไปไหน...

โจรีบวิ่งไป ที่โรงเลี้ยงม้าของพ่อ เพราะบางทีพ่อจะเก็บเครื่องไม้ เครื่องมือต่าง ๆ ไว้ที่นั่น แต่หาจนทั่ว ก็ไม่มีร่องรอยรถลากสีเหลืองของโจเลย โจพบม้าท่าทางใจดีตัวหนึ่ง โจจึงเอ่ยปากถามม้าว่า “พี่ม้าใจดีฮะ เห็นรถลากสีเหลืองของผมบ้างหรือเปล่าฮะ” ม้าตัวนั้นหันมามองโจ แต่ก็ไม่ตอบอะไรแล้วเดินจากไป

      โจจึงเดินต่อไปจนถึงทุ่งเลี้ยงวัว ไม่มีวัวอยู่เลยสักตัวเดียว พวกคนงานคงจะต้อนวัวไปรีดนมในโรงวัวอยู่ โจกวาดสายตาไปทั่ว ก็ไม่พบรถลากสีเหลืองของเขาเลย

          โจเริ่มใจไม่ดี แล้ว เขารู้สึกคิดถึงรถลากสีเหลืองเหลือเกิน โจจึงพยายามเดินหาต่อไปจนพบ..แมวน้อยตัวหนึ่งกำลังนอนหลับสบาย โจเข้าไปใกล้ๆแล้วถามอย่างเกรงใจว่า “น้องแมวจ๋า เห็นรถลากสีเหลืองของพี่โจบ้างไหมจ๊ะ” แต่แมวน้อยกำลังหลับสบาย มันจึงไม่ได้ยินเสียงโจเลย มันยังคงนอนหลับ และ กรนคร่อกฟี้อย่างสบายใจ

             โจ เริ่มน้ำตาคลอแล้ว เขาค่อยๆเดินต่อไปจนถึงเล้าไก่ มีแม่ไก่หลายตัวกำลังกกไข่อยู่ โจมองไปรอบๆ แต่ก็ไม่เห็นรถลากสีเหลืองอยู่ดี เขาจึงค่อยๆเดินเข้าไปหาแม่ไก่ตัวหนึ่งแล้วถามว่า “แม่ไก่แสนสวยครับ เห็นรถลากสีเหลืองของผมบ้างไหมครับ” แต่แม่ไก่กำลังง่วนอยู่กับการกกไข่ จึงไม่สนใจโจเลย มันได้แต่ส่งเสียง “กุ๊ก กุ๊ก กุ๊ก” เท่านั้นเอง

            โจ เดินร้องไห้กระซิกๆไปจนถึงสวน เขายังไม่ละความพยายาม ในการตามหา รถลากสีเหลืองของเขา แต่ก็ไม่มีร่องรอยเลยสักนิด โจจึงเดินต่อไปเรื่อยๆ จนถึง ทุ่งข้าวโพด มีแต่ต้นข้าวโพดสูงท่วมหัวเต็มไปหมด มองไม่เห็นอะไรเลย ไม่เห็นโรงรถของพ่อ ไม่เห็นโรงเลี้ยงม้า ไม่เห็นสวน ไม่เห็นเล้าไก่ ที่สำคัญ ไม่เห็นรถลากสีเหลืองคันโปรดของโจด้วย ไม่เห็นอะไรเลยนอกจาก ข้าวโพด ข้าวโพด แล้วก็ข้าวโพด โจเหนื่อย หิวข้าว หิวน้ำ แล้วก็คิดถึงพ่อ แม่ และ พี่เจมส์ ที่สุด โจร้องไห้ดังขึ้น ดังขึ้น และดังขึ้นทุกที

              ทัน ใดนั้น โจก็ได้ยินเสียงแม่เรียก “โจ! โจ! อยู่ไหนลูก” โจดีใจมาก เขาพยายามรวบรวมพลังเสียง แล้วตะโกนกลับว่า “อยู่นี่ฮะแม่ ที่ที่มีแต่ข้าวโพดเต็มไปหมดเลย” สักครู่เดียว แม่ก็เดินมาหาโจ “มาทำอะไรอยู่แถวนี้ล่ะลูก แม่คิดถึงแล้วก็เป็นห่วงแทบแย่” โจตอบแม่ว่า” ผมก็คิดถึงแม่ฮะ แต่ผมก็คิดถึงรถลากสีเหลืองของผมเหมือนกัน” ว่าแล้วน้ำตาก็ไหลพรั่งพรูอีก

“โถ! ลูก คนดีของแม่” แม่พยายามปลอบ”ไป ไปดูอะไรกับแม่ดีกว่า” แล้วแม่ก็จูงโจผ่านเล้าไก่ ผ่านทุ่งเลี้ยงวัว ผ่านโรงเลี้ยงม้า ไปยังห้องเก็บของ ซึ่งพ่อใช้เก็บเครื่องมือ และ ของใช้อื่นๆ

“นั่นไง! รถลากสีเหลืองของผม” โจดีใจที่สุด เมื่อเห็นรถคันโปรดของตัวเอง อยู่ตรงกลางของห้อง “อยู่ตรงนี้เอง โธ่! หาตั้งนาน” พูดแล้วโจ ก็รีบวิ่ง ไปที่รถลากสีเหลืองของเขา

กองฟางที่โจบรรทุกไว้ยังคงอยู่ แต่ไม่ได้มีแค่นั้น... ตรงกลางกองฟางนั้น มีแม่แมวตัวหนึ่งกับลูกแมวตัวเล็กๆน่ารักอีก 5 ตัว กำลังนอนซุกตัว อย่างอบอุ่น และ มีความสุขที่สุด

                  โจเพิ่งเข้าใจเดี๋ยวนี้เองว่า ความสุขที่แท้จริงอยู่ตรงนี้เอง ตรงที่เราสามารถ เสียสละความสุขส่วนตัว เพื่อความสุขของคนอื่น และ ยิ่งอิ่มเอมใจ ที่ได้เห็นคนอื่นๆมีความสุขยิ่งกว่าเรา